In de sonate van César Franck komt hele emotionele spectrum voorbij. De sonate was een huwelijkscadeau van Franck aan de fantastische Belgische violist Eugène Ysaÿe. Het verloop van de sonate (in vier delen) wordt weleens vergeleken met het verloop van een liefdesrelatie: Van verliefdheid en vlinders in de buik (deel 1) naar strijd en passie in deel 2. Deel drie is meer reflectief en daar komt ook de emotie berouw in voor, alsmede de vraag om vergeving. In deel 4 lopen de twee hoofdpersonen (viool & piano) weer hand in hand na zich met elkaar verzoend te hebben, het deel start dan ook niet voor niets met een kanon.
Het programma is om de sonate van Cesar Franck gebouwd. Na de pauze klinkt de elegante Romance van Amy Beach, een vrouwelijke Amerikaanse componiste (1867 - 1944). Dit stuk past qua sfeer en gemoed goed bij Franck, voortbordurend op het thema “liefde en romantiek”. Voor de pauze staan er twee klassieke onderdelen op het programma: eerst zet Nino de toon met een tweetal tijdloos mooie solowerken voor piano van Schubert, gevolgd door de prachtige 10e sonate voor viool en piano van Beethoven. De tiende (en tevens laatste) sonate van Beethoven is misschien niet de meest bekende sonate (zoals de “Fruhlingssonate” en de “Kreutzersonate”), maar doet daar qua adembenemende schoonheid en klankrijkdom niets aan onder.
Je zou kunnen zeggen dat er in het programma een opbouw zit richting de sonate van Franck waarin uiteindelijk alle registers worden opengetrokken, qua dramatiek. Het is een muzikale reis van fijnzinnige intimiteit tot aan haast symfonische veelkleurigheid en uitbundigheid.