LOVETRAIN2020 (76’) - wereldpremière op 3, 5 & 6 oktober 2020 tijdens Montpellier Danse 40 bis, Opéra Comédie, Montpellier (FR)
Bekroond als beste dansvoorstelling van het seizoen 20-21 door de e Franse theater-, muziek- en danscritici.

Na te hebben gewerkt met partituren van Pierre Boulez, Rebecca Saunders en hemzelf zelf voor Story Water, zijn productie voor het Festival d’Avignon 2018, zet Emanuel Gat zijn langdurige verkenning voort naar de raakvlakken tussen choreografie en muziek, naar het visuele en het auditieve, en de mogelijkheden die deze bieden voor observatie, studie en storytelling.

LOVETRAIN2020 ontvouwt zich binnen deze geladen ruimte vol referenties, tegenstellingen en eindeloze mogelijkheden, waar beweging en geluid met elkaar in wisselwerking treden om opnieuw – maar vanuit een andere invalshoek – de voor de hand liggende, maar bijna doorzichtige lagen bloot te leggen waarin mensen samenkomen, uit elkaar drijven, trekken en duwen, vragen stellen, besluiten nemen en verdergaan.

De hedendaagse “musical”, LOVETRAIN2020, maakt gebruik van de geweldige muziek van het Britse duo Tears for Fears uit de jaren 80 (Mad World, Shout, Everybody Wants to Rule the World, Change, Sowing the Seeds of Love en vele andere iconische hits uit dat glorieuze decennium). Een choreografische ode aan de klank en sfeer van de jaren 80, belichaamd in de muziek van Tears for Fears, met zijn utopische drang en epische groove.

Emanuel Gat

Artistiek directeur en choreograaf

Emanuel Gat werd geboren in Israël in 1969. Na zijn militaire dienst trad hij toe tot de Rubin Academy of Music in Tel Aviv, met de bedoeling zijn muzikale praktijk verder te ontwikkelen. Zijn eerste kennismaking met dans vond plaats op 23-jarige leeftijd tijdens een workshop onder leiding van de Israëlische choreograaf Nir Ben Gal. Enkele maanden later sloot hij zich aan bij de Liat Dror Nir Ben Gal Company, waarmee hij twee werken creëerde en internationaal op tournee ging. In 1994 begon hij als onafhankelijk choreograaf te werken.

In de tien jaar die volgden, ontwikkelde Gat een unieke en persoonlijke benadering van choreografie en danscreatie, via talrijke projecten, samenwerkingen en creatieprocessen. Dit legde de basis voor zijn artistieke visie en vormde het fundament van zijn toekomstige oeuvre.

In 2004 richtte hij zijn gezelschap Emanuel Gat Dance op in het Suzanne Dellal Centre in Tel Aviv en creëerde daar zijn eerste stukken: Winter Voyage op muziek van Franz Schubert en The Rite of Spring, zijn originele interpretatie van Stravinski’s meesterwerk. Deze werken leverden hem in 2006 een Bessie Award op voor beste choreografie na hun uitvoering op het Lincoln Center Festival in New York. Daarna volgden werken als K626 (2006) en 3for2007 (2007), voordat hij besloot zich in Frankrijk te vestigen.

Zijn eerste creatie in Frankrijk was Silent Ballet (2008), gevolgd door Winter Variations in 2009 en Brilliant Corners in 2011, waarvoor Gat ook de muziek componeerde. Rond die tijd kreeg Emanuel Gat Dance internationale erkenning en toerde het gezelschap wereldwijd met lovende kritieken.

In 2013 werd Gat benoemd tot geassocieerd artiest van het Montpellier Danse Festival, waar hij The Goldlandbergs en Corner Etudes creëerde en zijn debuut maakte als fotograaf met een fototentoonstelling. In 2014 volgde Plage Romantique en in 2016 SUNNY, een samenwerking met de muzikant Awir Leon.

In 2017 ontwikkelde Gat een bijzondere samenwerking met het Ballet de l’Opéra de Lyon voor de creatie van TENWORKS, een programma met tien korte stukken waarin dansers van beide gezelschappen samenwerkten, en DUOS, een reeks site-specifieke duetten gepresenteerd in musea en op verschillende openbare locaties.

In 2018 werd hij benoemd tot geassocieerd artiest van het Théâtre National de Chaillot in Parijs. Datzelfde jaar werkte hij samen met het prestigieuze Ensemble Modern uit Frankfurt en creëerde hij Story Water in de Cour d'Honneur van het Palais des Papes, een van de meest iconische podia ter wereld, tijdens het Festival d’Avignon. Dit werk bracht 12 dansers en 13 musici samen, met muziek van Pierre Boulez, Rebecca Saunders en Gat zelf.

Zijn werk werd de afgelopen 25 jaar gepresenteerd op de meest toonaangevende danspodia en festivals wereldwijd en werd gedanst door een sterke en diverse groep vaste samenwerkingspartners. Naast choreografie ontwerpt Gat ook de belichting van al zijn werken, waarmee hij deze tot een integraal onderdeel van zijn creatieve proces maakt.

In 2020, midden in de pandemie, creëerde Gat LOVETRAIN2020, een werk voor 14 dansers op muziek van Tears for Fears. De première vond plaats tussen twee lockdowns in oktober en kreeg een overweldigend positieve ontvangst van zowel publiek als critici.

Zijn meest recente creatie, Freedom Sonata, geïnspireerd op Kanye Wests album The Life of Pablo en het tweede deel van Beethovens laatste pianosonate nr. 32, ging in première tijdens het Festival de Marseille in juni 2024.

Het britse duo Tears For Fears

De twee oprichters werden beiden geboren in 1961. Ze ontmoetten elkaar in Bath, Engeland, toen ze 13 jaar oud waren. Ze deelden ook een vergelijkbare ervaring van een moeilijke jeugd in een eenoudergezin, wat hun kindertijd en adolescentie tekende. Deze sociale context is belangrijk, omdat het de bron is van zowel de naam van de groep als de meeste teksten van Tears For Fears.

De persoonlijke geschiedenis van Roland Orzabal en Curt Smith zorgde ervoor dat ze zich al vroeg aangetrokken voelden tot psychologie en therapie, met name de methode van Arthur Janov. Janov werd bekend door de techniek van de Primal Scream of Rebirth, waarbij gedragsstoornissen worden behandeld door terug te gaan naar de bron van het leed en de angst te uiten via tranen ("tranen als vervanging voor angsten"). Shout, het bekendste nummer van Tears For Fears, is een oproep tot deze emotionele bevrijding. Hun eerste album heet The Hurting, met nummers als Suffer The Children en Mad World. Dit album, dat sterk de malaise van tieners tijdens het Thatcher-tijdperk weerspiegelt, had een enorme impact in het Verenigd Koninkrijk en wordt vaak gezien als een verlengstuk van The Wall van Pink Floyd. De albumhoes met een ineengedoken kind zegt al genoeg.

Tears For Fears onderscheidde zich van veel andere bands uit die tijd dankzij hun compromisloze teksten. Vanuit muzikaal oogpunt zette de groep zijn eerste stappen in twee opeenvolgende bands, Neon en Graduate, die sterk beïnvloed waren door postpunk. Maar al snel liet hun vriend David Lord hen kennismaken met de mogelijkheden van de synthesizer en introduceerde hij hen bij Ian Stanley en drummer Manny Elias, die respectievelijk het derde en vierde lid van Tears For Fears werden. Desondanks vormden Orzabal en Stanley de echte creatieve kern van de band; beiden waren toetsenisten en componisten. Een ander kenmerk van de groep was de verdeling van de zang: zowel Orzabal als Smith namen de leadzang op zich, waardoor er niet één vaste zanger was. Dit werd later nog duidelijker met de toevoeging van soulzangeres Oleta Adams op het album The Seeds of Love (1989).

The Hurting, hun eerste album, werd uitgebracht in 1983. Het geluid en de stijl weerspiegelden hun invloeden uit Neon en Graduate, aangevuld met synthesizerklanken. Mad World werd hun eerste grote hit, gevolgd door Change en Pale Shelter. Op hun volgende album vond er echter een stijlverandering plaats.

Het album Songs from the Big Chair (1985) markeerde de muzikale emancipatie van Tears For Fears: meer verfijnde composities, een combinatie van akoestische instrumenten en geavanceerde synthesizertechnologie, jazzachtige sferen (I Believe), improvisatie (The Working Hour), minimalisme (I Believe) en experimentele muziek (Mothers Talk). De manier waarop de laatste nummers in elkaar overlopen, doet denken aan de progressieve rock uit de jaren '70.

Deze muzikale zoektocht zette zich voort op de daaropvolgende albums, waaronder The Seeds of Love, Elemental en Raoul and the Kings of Spain. Dit is precies waarom Tears for Fears niet uitsluitend tot de new wave-scene van hun beginjaren gerekend kan worden. Hun composities plaatsen hen eerder in de categorie van bands waar muzikale innovatie en instrumentale vaardigheden centraal staan.

Kostuums: Thomas Bradley

Thomas Bradley werd geboren in Australië in 1990 en is een multisdisciplinaire kunstenaar, die oorspronkelijk werkte als danser en kostuumontwerper. Hij is eenNa zijn opleiding aan de NZ School of Dance trad hij in 2012 toe tot de Sydney Dance Company. Hij ontving een professionele ontwikkelingsbeurs van de Tanja Liedtke Foundation en werd in 2015 genomineerd voor Outstanding Male Dancer bij de Australian Dance Awards. In 2017 begon hij samen te werken met Emanuel Gat.

Bradley’s praktijk in de beeldende kunst vormt de basis van zijn conceptuele ontwerpen. Zijn ontwerpen zijn geïnspireerd op het idee van nieuwe lichamen, gezichten en objecten, die allemaal voortkomen uit een proces dat begint met schetsen in zwarte inkt en aquarel. Elke schets begint met een reeks symbolen, waarbij hij bewust vermijdt ze direct een betekenis of doel te geven, zodat ze enkel een voorbode vormen van het uiteindelijke beeld.

Met zijn liefde voor oversized kledingstukken en jurken als uitgangspunt, is Thomas' kostuumontwerp voor LOVETRAIN2020 een ode aan elegantie, volume en vorm. Elke danser draagt twee formele silhouetten, alsof ze op weg waren naar een belangrijk evenement, maar onderweg werden afgeleid. Eén reeks kostuums weerspiegelt de diversiteit aan vrouwelijke avondjurken op het Met Ball, elk uniek vervaardigd met verschillende stoffen, texturen en technieken. De andere reeks is een functionele afgeleide van de jurken, met vergelijkbare elementen, maar verrijkt met patronen en details die elke danser individueel definiëren.

Sinds Story Water is Thomas Bradley uitgenodigd door het Scottish Dance Theater en het Staatsballett van Berlijn om de kostuums voor hun nieuwe werken te ontwerpen. Hij blijft zijn esthetiek verkennen op het snijvlak van design en dans in België, Japan en zijn geboorteland Australië.

Credits
LOVETRAIN2020 - Een werk van Emanuel Gat

Muziek: Tears for Fears
Choreografie en belichting: Emanuel Gat
Kostuumontwerp: Thomas Bradley
Dansers: Eglantine Bart, Tara Dalli, Noé Girard, Nikoline Due Iversen, Pepe Jaimes, Gilad Jerusalmy, Olympia Kotopoulos, Michael Loehr, Emma Mouton, Rindra Rasoaveloson, Abel Rojo Pupo, Sara Wilhelmsson
Kostuumconstructie: Thomas Bradley, Wim Muyllaert
Uitvoering: Dansers van Emanuel Gat Dance
Productie: Emanuel Gat Dance
Coproductie: Festival Montpellier Danse 2020, Chaillot - Théâtre national de la Danse, Arsenal Cité musicale - Metz, Theater Freiburg, Romaeuropa Festival
Met steun van het Franse Ministerie van Cultuur en Communicatie en diverse regionale overheden
Internationale tournees ondersteund door het Institut Français (2022)
Première: Agora - Cité Internationale de la Danse, Montpellier

Fonds Internationale Dans (FIND)

Drie Haagse dansorganisaties bundelen de krachten en halen meer internationale dans naar Amare.
Met FIND bundelen Amare, Holland Dance Festival en Nederlands Dans Theater hun krachten om spraakmakende internationale dansproducties naar Den Haag te halen en Den Haag als dé dansstad van Nederland verder te profileren.
Meer over FIND