LOVETRAIN­2020

De Franse choreograaf Emanuel Gat wilde oorspronkelijk dirigent worden, maar koos uiteindelijk voor dans. Na partituren van onder meer Bach, Boulez en Puccini duikt hij met LOVETRAIN2020 in de wereld van het Britse popduo Tears For Fears. Een verbluffende groep dansers brengt een ode aan de uitbundigheid van de glorieuze jaren '80 met zijn utopische kracht en epische groove. Een groepschoreografie op muziek van veertig jaar geleden, die toch eigentijdser dan ooit voelt.
LOVETRAIN2020 leest als een eigentijdse musical en viert thema’s als verbinding, leven en liefde, waarbij de interactie tussen muziek en beweging perfect samenkomt. Een feest voor de zintuigen!

Lichtvoetig maar verfijnd

De groepsvirtuositeit in LOVETRAIN2020 bestaat uit barokkostuums, opvallende clair-obscurbelichting en verschillende kleurlagen en texturen. De zintuigen worden visueel verzadigd, misschien zelfs overweldigd. Bewegingen gaan sneller, enthousiasme spat ervan af, kleurrijke stoffen zwieren rond, tule en fleece draaien op de energie van beweeglijke lichamen. 
Sterke groepsmomenten worden afgewisseld met duetten, trio’s en zelfs solo’s. Er zijn momenten van rust en stilte, waarin enkel de beweging zich verderzet. De inleving van de dansers in combinatie met hun onderlinge samenspel, hun precisie en zuiverheid in de uitvoering roepen sympathie op. Het laat je ernaar verlangen om deel uit te maken van wat er zich voor je ogen ontvouwt. Het is veel, speels en krachtig en grijpt je bij de strot. 

Uit de pers

NRC-dansrecensent Francine van der Wiel tipte LOVETRAIN2020 in de krant van 2 januari 2025 voor dit jaar. in haar aanbeveling citeert zij ook weer een aantal internationale reacties. Wij citeren haar hier gaarg.

„LOVETRAIN2020 is marvelous. It’s loud, joyous, physical, close. A celebration of the body, of performance, of life.” Dixit The New York Times. Ook de Franse critici liepen weg met Emanuel Gats groepschoreografie LOVETRAIN2020, die door de jaren-80-synthpop van Tears for Fears (‘Shout’, ‘Everybody Wants to Rule the World’) onmiddellijk de sfeer van de eighties oproept. Gat weet wel vaker muziek en dans op een verrassende manier te koppelen, met als memorabel voorbeeld zijn ‘salsa’ Sacre (2004). Ontmoeting, verwijdering, aantrekken en afstoten, veerkracht – de ‘moderne musical’ is abstract en barst van de referenties aan de condition humaine. (FvdW)