Dreams 360

Gabriela Carrizo © Virginia Rota

Gabriela Carrizo

In seizoen 2021-2022 maakt Carrizo opnieuw werk voor NDT 1

“I’m amazed that it has already been eight years since we created The Missing Door with NDT 1. It still feels like yesterday, the moment I first discovered those characters and personalities that I encountered there. Now I have the privilege to see some of them back in 2022 as well as to meet new people, to start a new creative, artistic and human collaboration. I’m very happy to embark on this new adventure together.”

Gabriela (1970, Córdoba, AR) was tien jaar toen ze begon met dansen op een multidisciplinaire school. Onder leiding van Norma Raimondi werd die school het Universiteit voor Ballet in Córdoba, waar Gabriela een paar jaar danste en waar ze haar eerste choreografieën creëerde.

Ze verhuisde naar Europa op negentienjarige leeftijd en door de jaren heen werkte ze met Caroline Marcadé, Les Ballets C de la B, Koen Augustijnen en Needcompany. In de tussentijd bleef ze haar eigen choreografieën maken, zoals de solovoorstelling Et tutto sara d’ombra et di caline en Bartime, een samenwerking met Einat Tuchman en Lisi Estaras. Ook maakte ze de choreografie voor de opera Wolf (2002) van Les Ballets C de la B. Ze speelt een hoofdrol in de film Kid van Fien Troch (2012) en in 2013 maakte ze The missing door (2013) voor Nederlands Dans Theater – NDT 1 in Den Haag. In 2015 creëerde Gabriela The Land, een samenwerking met het Residenztheater in München. Meer recentelijk werkte ze met Franck Chartier aan Rue Vandenbranden 31 (2018), een bewerking met Le Ballet de l’Opéra de Lyon van het origineel van Peeping Tom. Het nieuwe stuk opende in 2018 de prestigieuze Biennale de la Danse de Lyon.

In 2000 richtte ze het Brusselse collectief Peeping Tom op, samen met Franck Chartier. Sindsdien is Peeping Tom uitgegroeid tot een nationaal en internationaal gewaardeerd danstheatergezelschap.

Carrizo’s experimentele stijl bevindt zich op het kruispunt tussen dans en theater, het alledaagse en het mysterieuze. In 2013 maakte Carrizo haar eerste creatie voor de dansers van NDT 1, The missing door. In lijn met dit werk creëerde Chartier The lost room in 2015. In seizoen 2017-2018 werd de trilogie voltooid met nieuw werk voor het programma Side B: Adrift, dat op 5 oktober 2017 in première ging.



Crystal Pite © Michael Slobodian

Crystal Pite

Choreograaf en performer Crystal Pite (1970) is sinds 2008 als associate choreographer aan NDT verbonden. Voor NDT 1 heeft Pite de volgende werken gemaakt: Pilot X (2005), The Second Person (2007), Frontier (2008), Plot Point (2010, genomineerd voor de Benois de la Danse), Solo Echo (2012), Parade (2013), In the Event (2015),The Statement (2016) en Partita for 8 Dancers (2018).

Haar laatste werk samen met Paul Lightfoot, Sol León en Marco Goecke, Kunstkamer, ging in 2019 in première. In 2002 richtte Pite Kidd Pivot op, haar eigen dansgezelschap in Vancouver.

In 1990 maakte Pite haar debuut als choreograaf aan het Ballet British Columbia. Sindsdien creëerde ze meer dan vijftig werken voor gezelschappen als Paris Opera Ballet, The Royal Ballet, Nederlands Dans Theater, Cullberg Ballet, Ballett Frankfurt, The National Ballet of Canada, Les Ballets Jazz de Montréal (huischoreograaf, 2001-2004), Cedar Lake Contemporary Ballet, en Ballet British Columbia. Ze werkte ook samen met het Electric Company Theatre en Robert Lepage. Naast associate choreographer bij NDT is Pite associate dance artist van Canada’s National Arts Centre en associate artist van Sadler’s Wells, London.

In 2002 richtte Pite haar eigen gezelschap Kidd Pivot op in Vancouver. Kidd Pivot toert nationaal en internationaal met werken als Dark Matters en Lost Action. Kidd Pivot’s residency bij het Künstlerhaus Mousonturm in Frankfurt (2010-2012) bracht Pite de mogelijkheid haar werken The You Show en The Tempest Replica te creëren en te toeren.



Roy Assaf © Aya Assaf

Roy Assaf 

Roy Assaf over zijn debuutcreatie voor NDT:

“I never know, when I begin to make a piece, what it is about. Although I look for inspiration and ideas before entering the studio, I always find, as if for the first time, that they come when I meet the ones with whom I share the studio. The act of making a dance is first of all an act of creating a safe, generous, open-hearted environment where all collaborators feel free and totally engaged– more than that, where they feel proud to share their creative ideas, opinions, and interpretations, where they allow themselves to reveal their fears, vulnerabilities and fantasies. The act of making a dance is the act of building trust and building a certain kind of environment where there are no limits to the ways we can express ourselves, no sacred cows we cannot kick or sensitive issues we cannot confront and embrace.”

De Israëlische Roy Assaf danst en creëert al zolang hij zich kan herinneren. Op zesjarige leeftijd begon hij tapconcerten te geven voor zijn buurvrouw, die hem zag dansen op zijn betonnen balkon vanuit haar raam aan de overkant van de tuin. Van 1990 tot 1996 begon hij met het creëren en uitvoeren van zijn eigen dansen voor familiebijeenkomsten in Jeruzalem. In 1997 bevestigde een ochtendvoorstelling van Batsheva – The Young Ensemble aan Roy zijn verlangen om een ​​carrière in dans na te streven.

Op 16-jarige leeftijd ontmoette hij Regba Gilboa, een docent en dansliefhebber die bij Roy het vertrouwen heeft geworteld dat dans is waar hij thuishoort. Tussen 1998-2000 werden eindeloze uren doorgebracht in een rode Volkswagen, op weg naar een voorstelling of workshop. Twee jaar later werd hij opgeroepen voor de Israel Defense Forces (iets waar hij niet per se trots op is, maar een deel van zijn verleden dat niet kan worden ontkend ), waar hij met vest, helm en geweer op zijn schouder door de 8-uurs checkpointdiensten danste. In 2004 ontmoette hij Emanuel Gat, met wie hij voor het eerst in het openbaar een jurk aantrok. Hij ontdekte dat hij het zo leuk vond dat hij het de volgende 5 jaar nog ongeveer 300 keer deed. In 2005 ontmoette hij Anat Inditzky, die tot op de dag van vandaag van hem houdt met al zijn voor- en nadelen, en hem aanmoedigt om zijn angsten onder ogen te zien. In 2010 besloot hij om weer te proberen een eigen dans te maken, en sindsdien is hij niet meer gestopt.

Assaf werkt sinds 2010 als freelance choreograaf. Daarvoor werkte hij van 2004 tot 2009 als performer en choreografisch assistent samen met Emanuel Gat. Voor zijn werk ontving Assaf verschillende prijzen. Hij creëerde onder meer voor Théâtre National de Chaillot, Jacob’s Pillow, The Royal Swedish Ballet en Batsheva Dance Company. In seizoen 2021-2022 creëert Assaf voor het eerst een wereldpremière voor NDT 1.